De regeling van het Keurmerk Opvang wordt op basis van het Wijzigingsreglement onderhouden. Immers, de wereld om ons heen en de wetenschappelijke inzichten zijn permanent in ontwikkeling – dit vraagt erom om ook structureel naar het keurmerk zelf en de onderliggende regeling te kijken en waar nodig aan te passen. In deze aanpassingen wordt een balans gezocht tussen actueel houden en voldoende consistent voor de deelnemers blijven.
ADVIESCOMMISSIE
Voorgestelde wijzigingen en concepten worden eerst aan de Adviescommissie van het Keurmerk Opvang voorgelegd. De Adviescommissie adviseert de regelinghouder over de voorgestelde wijzigingen en concepten in termen van relevantie, haalbaarheid, invoeringstermijnen etc.
Leden van de Adviescommissie
Leden voor de adviescommissie worden op persoonlijke titel vanwege ervaring, expertise en betrokkenheid gevraagd om hierin sitting te nemen. Actuele leden van de Adviescommissie zijn:
Mijn naam is Marko Ruis. Ik woon in Amersfoort, aan de rand van het mooie Park Schothorst, het groene hart van de stad. Natuur en vooral dieren hebben mij altijd al geboeid en in mijn vrije tijd ben ik er op een of andere manier graag mee bezig. Naast het spotten van allerlei dieren in de natuur, mag ik ook graag hardlopen en fietsen in in een groene omgeving. Door mijn interesse in alles wat groeit en bloeit ben ik biologie gaan studeren in Wageningen. Gaandeweg raakte ik vooral geïnteresseerd in gedrag en fysiologie van dieren. Dit heb ik voortgezet in een promotieonderzoek aan de Rijksuniversiteit Groningen naar de effecten van stress op welzijn en gezondheid van varkens, mede in relatie met hoe individuele dieren met stress omgaan. In de jaren erna heb ik me verder gespecialiseerd in dierenwelzijn bij Wageningen University & Research (WUR), en ben bij verschillende innovaties in huisvesting voor dieren in uiteenlopende veehouderijsectoren betrokken geweest. Vanuit deze achtergrond werk ik nu voornamelijk op het snijvlak van kennisdeling, communicatie, kennisontwikkeling en innovatie. Hiervoor combineer ik mijn functie bij WUR met een functie bij de opleiding Diermanagement bij hogeschool Van Hall Larenstein in Leeuwarden. Bij de hogeschool zet ik me in voor uitdagend onderwijs over dieren(welzijn) en kwaliteitszorg in diersectoren, voor kwaliteit van het onderwijs en een kwaliteitscultuur, en ben ik betrokken bij praktijkgericht onderzoek vanuit het aan de hogeschool verbonden lectoraat Diergedrag, Diergezondheid en Dierenwelzijn. Bij de start van het Keurmerk Opvang heb ik samen met studenten een video gemaakt over het keurmerk, met een toelichting van wat uit oogpunt van dierenwelzijn voor de opgevangen dieren en bij bemiddeling van dieren gerealiseerd moet worden. Vanuit deze achtergrond en betrokkenheid, draag ik graag bij aan het keurmerk door plaats te nemen in de adviescommissie.
Ruth van der Leij
Met een voorgeschiedenis in dierenbeschermingsorganisaties wist ik wat ik wilde gaan doen, toen ik op een leeftijd van 39 jaar diergeneeskunde ging studeren. De studie was geweldig en gaf me antwoorden op veel vragen. Maar niet op datgene waar ik specifiek naar zocht: hoe kan een dierenarts een opvang van gezelschapsdieren optimaal begeleiden, zodat de dieren gezond blijven in opvang en daarna zo snel mogelijk vertrekken naar een (nieuwe) eigenaar?
Die antwoorden vond ik kort na mijn afstuderen in 2007, binnen het nieuwe veterinaire vakgebied Shelter Medicine dat ontwikkeld was aan de Universiteit van Californië. Daar moest ik bij zijn! Het enthousiasme van de grondleggers van dit vakgebied bleek enorm aanstekelijk, met als gevolg dat we als collega’s van de Faculteit Diergeneeskunde in Utrecht dit onderwerp in ons onderwijs voor diergeneeskunde studenten kregen opgenomen!
De Dierenbescherming heeft daarbij een belangrijke aanzet gegeven. De organisatie zag in een vroeg stadium het nut en de noodzaak van deze nieuwe aanpak voor haar streven tot een duidelijke kwaliteitsverbetering binnen de opvang van gezelschapsdieren. Een meer wetenschappelijke aanpak was nodig: een vernieuwing in de bedrijfsvoering die vooral gebaseerd diende te zijn op feiten.
Toen ik werd gevraagd om lid te worden van de Adviescommissie van het keurmerk Dierenopvang, was dat een eervol verzoek en een logische stap om de uitnodiging aan te nemen. Een dierenopvangcentrum dat kwaliteitsverbetering zoekt in de volle breedte van haar bedrijfsvoering, betreedt een lastig pad met taaie tradities. Als stap voor stap zaken verbeteren in de verblijfsdagen, in de gezondheidstoestand en welzijn van asieldieren en in de veiligheid en werkplezier van medewerkers, dan heeft zo’n bedrijf een goed Keurmerk als beloning verdiend. En daar wil ik weer bij zijn!
Met een voorgeschiedenis in dierenbeschermingsorganisaties wist ik wat ik wilde gaan doen, toen ik op een leeftijd van 39 jaar diergeneeskunde ging studeren. De studie was geweldig en gaf me antwoorden op veel vragen. Maar niet op datgene waar ik specifiek naar zocht: hoe kan een dierenarts een opvang van gezelschapsdieren optimaal begeleiden, zodat de dieren gezond blijven in opvang en daarna zo snel mogelijk vertrekken naar een (nieuwe) eigenaar?
Die antwoorden vond ik kort na mijn afstuderen in 2007, binnen het nieuwe veterinaire vakgebied Shelter Medicine dat ontwikkeld was aan de Universiteit van Californië. Daar moest ik bij zijn! Het enthousiasme van de grondleggers van dit vakgebied bleek enorm aanstekelijk, met als gevolg dat we als collega’s van de Faculteit Diergeneeskunde in Utrecht dit onderwerp in ons onderwijs voor diergeneeskunde studenten kregen opgenomen!
De Dierenbescherming heeft daarbij een belangrijke aanzet gegeven. De organisatie zag in een vroeg stadium het nut en de noodzaak van deze nieuwe aanpak voor haar streven tot een duidelijke kwaliteitsverbetering binnen de opvang van gezelschapsdieren. Een meer wetenschappelijke aanpak was nodig: een vernieuwing in de bedrijfsvoering die vooral gebaseerd diende te zijn op feiten.
Toen ik werd gevraagd om lid te worden van de Adviescommissie van het keurmerk Dierenopvang, was dat een eervol verzoek en een logische stap om de uitnodiging aan te nemen. Een dierenopvangcentrum dat kwaliteitsverbetering zoekt in de volle breedte van haar bedrijfsvoering, betreedt een lastig pad met taaie tradities. Als stap voor stap zaken verbeteren in de verblijfsdagen, in de gezondheidstoestand en welzijn van asieldieren en in de veiligheid en werkplezier van medewerkers, dan heeft zo’n bedrijf een goed Keurmerk als beloning verdiend. En daar wil ik weer bij zijn!
Mijn naam is Hans Fokkens en sinds 2014 als directeur aangesteld bij DOA (Dierenopvang Amsterdam), daarvoor heb ik verschillende managementfunctie gekleed in diverse taken van de gezondheidszorg, waaronder gehandicapten, ouderen, ziekenhuis en psychiatrie, maar ook bij de spoorwegen en een facilitair dienstverlener heb ik in managementfuncties gezeten. Naast de gangbare verantwoordelijkheden die bij een managementfunctie horen, was er ook altijd sprake van innovatieve ontwikkelingen en werd er veel nadruk gelegd op kwaliteitsborging. Verschillende kwaliteitssystemen heb ik mij daardoor eigen gemaakt en vaak was ik betrokken bij de ontwikkeling en invoering van een kwaliteitssysteem. Het is een teken des tijds. Met andere woorden in deze tijd worden organisaties uitgedaagd om de enorm snelle veranderingen te adopteren en te zorgen dat de dienstverlening goed geborgd blijft. Dit is geen makkelijke opdracht, maar wel een hele leuke.
Daarom vind ik het ook fijn om betrokken te zijn bij het Keurmerk. Ik geloof dat de opzet van het keurmerk met een heldere no-go lijst en open normen, het voor veel organisaties mogelijk maakt om in te stappen, dat je geholpen wordt om over je eigen kwaliteit na te denken. Dat het in eerste instantie gaat over zelfdiagnose, maar als je het lef hebt om je kritisch en open op te stellen te leren van andere organisaties. Ook is het goed dat het Keurmerk kritisch naar zichzelf kijkt en ben ik blij dat ik in de adviesraad de mogelijkheid krijg om een bijdrage te leveren aan het verbeteren van het systeem.
Daarnaast wil ik graag een zelfgekozen rol op mijn nemen om het Keurmerk te vertegenwoordigen. De dierenopvang in Nederland heeft wat betreft een te lage organisatiegraad. Waarbij ik mij realiseer dat mijn referentiekader de humane zorg is, waar veel meer geld in omgaat en meer belangen bij spelen. Maar ik hoop dat de dierenopvangorganisaties in Nederland meer de handen in elkaar gaan slaan om samen te zorgen voor een betere dierenwelzijn, door slim gebruik te maken van elkaars expertise en slim gebruik te maken van de beperkte middelen.
Gert-Jan Krabbendam, Wethouder Gemeente Maastricht
Naast haar vaste partners, (de dierenpolitie, samenwerkende dierenartsen, DB en Dierenambulance) voor de wettelijke taken, komt het gemeentelijke dierenwelzijnsbeleid in de praktijk steeds vaker in aanraking met particuliere initiatieven op het gebied van dierenopvang, (commerciële asiels/pensions, hondententoonstellingen, dieren in welzijnscentra, etc.). Voor een gemeente is het belangrijk te weten of daar, maar ook bijvoorbeeld in een door de gemeente zelf beheerde dierenweide in het stadspark, professionele normen worden toegepast.Daarnaast is dit voor de informatieverstrekking en doorverwijzing van de burger een goede zaak. Hiermee draagt het gemeentebestuur direct (via de dierenhulp noodketen), dan wel indirect (tijdelijke opvang elders) bij aan de verantwoording voor de gehele keten. Onze eigen nota Dierenwelzijn (vastgesteld door de gemeenteraad op 25 november 2014) zegt hierover: “belangrijk voor de uitvoering van het dierenwelzijnsbeleid in Maastricht is de integrale aanpak van huisdieren tot circusdieren, van opvang van gewonde dieren tot de jacht.” De standaardisering via het KMO keurmerk is een belangrijk instrument in dezen.
Naast haar vaste partners, (de dierenpolitie, samenwerkende dierenartsen, DB en Dierenambulance) voor de wettelijke taken, komt het gemeentelijke dierenwelzijnsbeleid in de praktijk steeds vaker in aanraking met particuliere initiatieven op het gebied van dierenopvang, (commerciële asiels/pensions, hondententoonstellingen, dieren in welzijnscentra, etc.). Voor een gemeente is het belangrijk te weten of daar, maar ook bijvoorbeeld in een door de gemeente zelf beheerde dierenweide in het stadspark, professionele normen worden toegepast.Daarnaast is dit voor de informatieverstrekking en doorverwijzing van de burger een goede zaak. Hiermee draagt het gemeentebestuur direct (via de dierenhulp noodketen), dan wel indirect (tijdelijke opvang elders) bij aan de verantwoording voor de gehele keten. Onze eigen nota Dierenwelzijn (vastgesteld door de gemeenteraad op 25 november 2014) zegt hierover: “belangrijk voor de uitvoering van het dierenwelzijnsbeleid in Maastricht is de integrale aanpak van huisdieren tot circusdieren, van opvang van gewonde dieren tot de jacht.” De standaardisering via het KMO keurmerk is een belangrijk instrument in dezen.
Mijn naam is Riekske Willems-Dams. In 2008 ben ik afgestudeerd als dierenarts aan de Universiteit Utrecht, afstudeerrichting landbouwhuisdieren. Ik heb in verschillende dierenartsenpraktijken en met alle diersoorten gewerkt, maar uiteindelijk in 2011 besloten om de praktijk uit te gaan. Ik ben toen gestart als coördinator voor Stichting Redcat, onderdeel van Stichting DierenOpvangCentrum de Doornakker in Eindhoven. Mijn taak was het aannemen, inwerken en begeleiden van de gastgezinnen en integreren van Redcat in de DOC-organisatie. In 2012 zijn we onderdeel uit gaan maken van De Dierenbescherming en ben ik teamleider opvang geworden in het DOC. Daar was ik verantwoordelijk voor alle processen rondom de opvang van dieren binnen het DOC en de aansturing van medewerkers en vrijwilligers. In 2017 ben ik doorgegroeid naar de functie van Locatiemanager van DOC de Doornakker en in die hoedanigheid had ik de dagelijkse leiding over het reilen en zeilen binnen het DOC. Als DOC de Doornakker waren we een van de eerste om het keurmerk Opvang te behallen. Naast de werkzaamheden op het DOC, heb ik deel uitgemaakt van meerdere werkgroepen binnen de Dierenbescherming om te adviseren over verschillende onderwerpen.
Vanuit mijn achtergrond als dierenarts heb ik me in de afgelopen jaren verdiept in Shelter Medicine, een relatief nieuw vakgebied binnen de diergeneeskunde. Dit vakgebied richt zich op in groepen gehouden gezelschapsdieren; bedrijfsdiergeneeskunde zoals in de landbouwhuisdieren al jaren gewoon is maar dan voor gezelschapsdieren. We richten ons meer op preventie en uitbraakmanagement en minder op curatieve zorg. In 2015 is de Stichting Shelter Medicine opgericht met als doel om bijscholing te organiseren voor dierenartsen die een dierenasiel begeleiden. Sinds dit jaar heb ik de rol als voorzitter van deze stichting.
Daarnaast ben ik per 30 augustus 2020 gestart met mijn eigen bedrijf, VetQuest. Mijn visie is het verbeteren van dierenwelzijn en diergezondheid voor in groepen gehouden gezelschapsdieren door het adviseren bij de bedrijfsvoering en huisvesting voor dierenasielen, dierenpensions en fokkerijen. Hierbij ga ik uit van een wetenschappelijke onderbouwing op basis van shelter medicine en mijn eigen jarenlange ervaring als manager van een groot DOC.
Als lid van de adviescommissie voor het Keurmerk Opvang hoop ik mijn ervaring als beheerder van een DOC en mijn kennis van Shelter Medicine in te zetten om het opvangen van dieren verder te professionaliseren in Nederland en de kwaliteit van de opvang te verhogen.